Bütün mesele anlaşabilmek: Neden hâlâ konuşamıyoruz?

Açık bağlantı kuramamak hala münasebetlerdeki en büyük sıkıntılardan biri olmaya devam ediyor.

İşte tam bu noktada açık bağlantının ehemmiyeti ortaya çıkıyor.

AÇIK BAĞLANTI NE DEMEK?

Açık bağlantı; bireyin his ve niyetlerini direkt, net ve yapan bir biçimde söz edebilmesidir. Fakat burada ‘‘açıklık’’, saldırganlıkla, patavatsızlıkla ya da kırıcı olmakla karıştırılmamalıdır. Açık irtibat demek, hislerimizi bastırmadan fakat incitmeden paylaşabilmektir.

Psikolojik olarak bakıldığında, bastırılan ya da tabir edilemeyen hisler vakitle içsel çatışmalara ve hatta fizikî rahatsızlıklara yol açabilir. Zira insan zihni, dışa vurulamayan hisleri içeride taşıyamaz. Bu yüzden açık bağlantı, yalnızca münasebetlerimizi değil, ruhsal sıhhatimizi da direkt tesirler.

AÇIK BAĞLANTI NASIL KURULUR?

Açık irtibatın hedefi; hislerin ve fikirlerin net bir halde paylaşılması, yanlış anlamaların önüne geçilmesi ve bağ kurmanın derinleşmesidir.

Diyelim ki bir davranış sizi rahatsız etti. İçinize atmak, varsayımlarda bulunmak ya da kendi kendinize senaryolar yazmak yerine şöyle diyebilirsiniz:

“Bu davranışının beni üzdüğünü bilmeni isterim.”
Ya da:
“Bu olay beni kırdı, bunu seninle paylaşmak istedim.”
Bu çeşit cümleler hem hislerinizi karşı tarafa göstermenizi sağlar hem de karşınızdakine sizin sonlarınızı öğretir. Birebir vakitte daha derin ve inançlı bir irtibat tabanı oluşmasına katkı sağlar.
Ve unutmayın, açık irtibat sırf olumsuz hisleri söz etmek için değil, takdir, sevgi ve itimat üzere olumlu hisleri da paylaşmak için kullanılır:
“Bu yaklaşımın beni çok memnun etti.”
“Senin bu işi başaracağına inanıyorum.”
“Hayatımda olduğun için çok şanslıyım.”
İlişkileri besleyen şey, yalnızca sıkıntıları çözmek değil; hoşlukları de lisana getirmektir.
“Sen” Lisanı mi, “Ben” Lisanı mi?
İletişimde en sık yapılan kusurlardan biri, “sen” lisanıyla konuşmaktır.
Sen lisanı; hatalar, yargılar, öfke yükler.
Ben lisanı ise; duyguya odaklanır, sorumluluk alır ve karşı tarafı savunmaya geçmeden dinlenebilir kılar.

Örneklerle açıklarsak:

•“Beni üzdün!” → Sen lisanı (suçlayıcı)
•“Ben bu durumdan ötürü kendimi üzgün hissediyorum.” → Ben lisanı (duygusal sorumluluk)
•“Hep bu türlü yapıyorsun!” → Sen lisanı (genelleyici ve yargılayıcı)
•“Bu durum beni zorladı, öbür bir yolu var mı konuşabilir miyiz?” → Ben lisanı (çözüm odaklı)

Psikolojide “ben dili” kullanmak, bireyin öz-farkındalığını ve duygusal zekâsını geliştirmesiyle direkt alakalıdır. Tıpkı vakitte bu lisan, inançlı bağlanmanın da temel yapı taşlarından biridir.

NEDEN HÂLA KONUŞAMIYORUZ?

Kapalı irtibatın hâkim olduğu toplumlarda yüzeysel münasebetler, kronik uyuşmazlıklar ve ruhsal sıkışmalar çok yaygındır. Zira beşerler hislerini söz etmeyi öğrenmeden büyür.

Birçok kişi, çocuklukta duyduğu ‘‘sus’’, ‘‘ayıp’’, ‘‘büyüklere karşı gelinmez’’ üzere iletiler nedeniyle hislerini bastırmayı öğrenir. Sonra da yetişkinlikte bu bastırmalar iletişimsizliğe, yalnızlığa, hatta depresyona dönüşür.
Oysa sağlıklı bağlantılar, konuşulabilen bağlantılardan çıkar.

Ve evet, bütün sorun anlaşabilmektir.