13 yıl gözlerini hiç kapatamadı, sesi kısık kaldı: SSPE hastası gencin acı hikayesi
İstanbul Teknik Üniversitesi Konservatuvar öğrencisiyken SSPE hastalığına yakalanan Halil Özçelik, göz kapakları kapanmadan, konuşamadan, müziksiz bir gün bile geçirmeden 13 yıl boyunca hayata tutundu. Annesi Gülsüm Özçelik’in, “Ben geldim oğlum” dediğinde göz kırpmadan reaksiyon veren Halil, ağır bakımda 4 buçuk ay süren sessiz bekleyişin akabinde 11 Nisan’da vefat etti. Anne Gülsüm Özçelik, “13 yıl onun her şeyini ben yaptım. Gözlerini ben kapattım, müziğini hiç susturmadım. Lakin o beni bıraktı. Çok zormuş. Allah kimseyi evladıyla sınamasın” dedi.
Antalya’da dans tutkusu ile çıktığı yolda ölümcül bir hastalığa yakalanan Halil Özçelik, 13 yıllık sessiz bir çabayla hayata tutunmaya çalıştı. İstanbul Teknik Üniversitesi Konservatuvar Kısmı öğrencisiyken SSPE (Subakut Sklerozan Panensefalit) hastalığına yakalanan Halil, gözlerini kaybetti, konuşma kabiliyetini yitirdi, bedeninin tüm hareket kabiliyetini kaybetti. Göz kapakları kapanmadan geçen yıllar boyunca annesi Gülsüm Özçelik’in bakımında yaşayan Halil, 4 buçuk ay ağır bakımda kaldıktan sonra 11 Nisan 2025’te hayatını kaybetti.
Halil’in annesi Gülsüm Özçelik, oğlunun son anına kadar şuurunun açık olduğunu, en son üç gün evvel ziyaret ettiğinde yeniden yansılar verdiğini anlattı. Özçelik, “Ben geldim oğlum diyordum, çabucak başını oynatıyordu, elimi tutmaya çalışıyordu. Tabipler ‘bize reaksiyon vermiyor fakat size veriyor’ diyordu. Zira biz 13 yıl hiç ayrılmadık. Ben sesimi duyurduğumda yutkunurdu, konuşamasa da lisanını oynatırdı. Vefat ettiği gün gidememiştik. Telefon geldiğinde sela okunuyordu, dualar ediyordum. Ekranda Burdur yazısını görünce anladım. Çabucak gittik fakat gittiğimizde vefat etmişti” formunda konuştu.
“YOĞUN BAKIMDA VERDİĞİ SON MÜCADELE”
Halil, hastaneye kaldırıldığında durumu stabildi. Lakin akciğerindeki ana damara pıhtı atınca direkt makineye bağlandı ve bir daha ayrılamadı. Antalya’da yer bulunamadığı için Burdur Devlet Hastanesi’ne yatırıldı. Ağır bakımda 4 buçuk ay süren tedavi boyunca şuurunu hiç kaybetmedi.
Anne Gülsüm Özçelik, “Ziyaret saatlerinde hekimler bilgi veriyordu. Haftada bir, bazen iki gün gidiyorduk. Her gittiğimde reaksiyon veriyordu. Ben geldim oğlum diyordum, çabucak başını sallardı, konuşmaya çalışırdı. Elimi tuttuğumda sıkmaya çalışırdı. Vefatından üç gün evvel de birebir biçimde reaksiyon verdi. Oğlum şuurunu hiç kaybetmedi” dedi.
Halil, hastalığın birinci yıllarında konuşabiliyordu. Fakat vakitle sözleri yitirdi, sadece “anne” diyebildi. Anne Gülsüm Özçelik, 2018’den itibaren oğlunun sırf mama tüketebildiğini, suyu bardakla içirdiğini aktararak, şu sözlere yer verdi:
“Bakımı sıkıntı değildi, seve seve yaptım. Onu hiç hasta üzere görmedik. Kardeşleri de babası da hiç o denli görmedi. Sağlıklı vakitlerinde ne yapıyorsa daima onu yapmaya çalıştık. Daima müzik açtık. Başından hiç eksik etmedik. Zira müziksiz yapamıyorum diyordu. Hiç müziği kesmedik. Hastaneye gidene kadar başında daima müzik açıktı. Artık de ben, oğlumun müzikle ilgili bir anısı olsun, kaybolmasın istiyorum. Unutulmasın istiyorum.”
Halil’in dansa olan ilgisi çocuk yaşta başladığını söz eden anne Gülsüm Özçelik, “İlkokuldan itibaren halk oyunları grubundaydı. Lise bitene kadar devam etti. Yarışlara katıldı, kent dışı turnelere gitti” diye konuştu.
“İTÜ İMTİHANINA GİZLİCE GİRİP KONSERVATUVARI KAZANDI”
Üniversiteye Bolu’da İngilizce Fizik Kısmı’nda başlayan Halil, müziksiz yapamayacağını söyleyerek İstanbul Teknik Üniversitesi’nin yetenek imtihanlarına gizlice girdi. “Anne ben sınavı kazandım” dedi. İTÜ Türk Musikisi Devlet Konservatuvarı’na girdi. 300 kişi ortasından 4. sırada kazanmıştı. “Dans derslerine başladı. Latin danslarına yöneldi, kurslara katıldı” diyen Özçelik, oğlunun dans eğitimine tutkuyla sarıldığını vurguladı.
“SALSA EĞİTMENİYDİ, NEY DERSLERİ VERİYORDU”
İstanbul’daki eğitim hayatında hem salsa eğitmenliği yapan hem de ney dersleri veren Halil’in birçok öğrencisi vardı. “Hastaneye yattığında öğrencileri telefonla aradı. ‘Hocam gelmeyecek misiniz?’ dediler. Oğlum hastanedeydi lakin ‘iyileşince geleceğim’ dedi. Ancak İstanbul’a bir daha dönemedi” diyen anne, Halil’in eğitmenlik yaptığı yıllara duyduğu gururu gözyaşlarıyla anlattı.
“GÖZLERİNİ BANTLARLA SABAH AÇIP AKŞAM KAPATIYORDUM”
Halil, 2014 yılında görme kabiliyetini kaybettikten sonra göz kapakları bir daha hiç kapanmadı. Anne Gülsüm Özçelik, bu kuvvetli süreci şöyle anlattı:
“Gözleri bir daha kapanmadı esasen, daima açıktı. Steril bantlarla kapatıyordum fakat tekrar açık kalıyordu, daima kanlanıyordu, kuruyordu. Onun için ben de gözlerini yara bandıyla kapatıyordum, o denli bulmuştum devayı. Ne kadar damla etsek, krem etsek, gözlerinin kanı gitmiyordu. Kapatmadığım vakitlerde dışına kan dahi aktığı oldu. Ben de yara bandıyla çok sık kapatıyordum. O vakit beyazlıyordu, nizama giriyordu. Daima bantlıyordum, akşam kapatıp sabah açıyordum. O halde devam ediyorduk”.
“BENİM OĞLUM TERTEMİZ GİTTİ”
“Her dediğimi anladı fakat yanıt veremedi. Hiçbir vakit şuurunu yitirmedi. Tertemiz gitti benim yavrum” diyen Özçelik, Halil’in kendi isteğiyle, çocukluğundan beri en çok sevdiği yer olan Bucak’ın Ambahan Mahallesi’ne, anneannesinin ve dedesinin yanına defnedildiğini belirtti.
“BU HASTALIK YAYGIN LAKİN BİLİNMİYOR”
Anne Özçelik, SSPE hastalığına yakalanan bireylerin ailelerine şu biçimde tekliflerde bulundu:
“Benim oğlumdan dört gün sonra 17 yaşında bir öteki çocuk daha vefat etti. Türkiye’de bu hastalık çokmuş lakin kimse bilmiyor. İlacı yok, tedavisi yok. Biz çok uğraştık lakin takviye bulamadık. Aileler çocuklarına güzel baksınlar, enfeksiyon kaptırmasınlar, ilgilerini eksik etmesinler. Benim oğlum 13 yıl yaşadı. Hiç grip bile olmadı.”
Halil’in en büyük hayalinin bir dans okulu açmak olduğunu söyleyen Gülsüm Özçelik, “Onun ismine bir şeyler yapılsın. Bir anı, bir köşe, bir şenlik bile olsa ismi müzikle yaşasın istiyorum” dedi.
