63 yaşındaki adam ceviz kabuğundan tasarlıyor: Babasından öğrendiği sanatı yaşatıyor
Milli Eğitim Bakanlığında memur olarak vazife yapan Akın, 25 yıl evvel emekli olarak Babaeski ilçesine yerleşti.
Boş vakitlerini değerlendirmeye karar veren Akın, Babaeski Gençlik Merkezi’ne gelerek dedesi ve babasından öğrendiği ceviz sürece sanatını burada sürdürüyor.
Cevizlerin bir kısmını keserek içlerini boşaltan Akın, ceviz kabuklarından bağlama, kuş, kuş yuvası ve çanta üzere süs eşyaları üretiyor.
Akın, kimi ceviz kabuklarının içerisine ise atık materyallerden ürettiği meyve, kuş ve tarihi yapılar üzere minyatür figürleri yerleştiriyor.
Melih Akın, AA muhabirine, hayatı boyunca sanatın içinde olduğunu, hobi olarak başladığı çalışmasının büyük beğeni gördüğünü söyledi.
Dünyayı ceviz kabuğuna sığdırmaya çalıştığını anlatan Akın, “Hareket kısıtlılığımdan ötürü, yaşımız da geldi, dünyamı daha küçültmek istedim. Birtakım eserleri biraz daha minyatür hale getirip, hani derler ya ‘Ceviz kabuğunun içine ne sığar?’ ben de ‘Şu cevizin içi ne kadar geniş, biz oraya bir şeyler koyalım’ diye düşündüm. Ceviz kabuğunu zedelemeden açarak içine bir dünya yerleştirdim. Cevizin kapısı açıldığında orada nelerin yaşandığını, nelerin olabileceğini cevizin içine aktarmak istedim.” diye konuştu.
Gelecek kuşaklara örnek olmak ve manalı bir stant açmak için çalıştığını lisana getiren Akın, atık gereçleri kullanarak geri dönüşüme dikkat çektiğini kaydetti.
“BENİM DÜNYAM BU CEVİZİN İÇİNDE”
Akın, ceviz kabuğunu işlemenin 5-10 gün sürdüğünü, yaptığı çalışmaları ikram edip sergilediğini söyledi.
Bugüne kadar 500’e yakın eser ürettiğini belirten Akın, yaptığı işin sıkıntı olduğu kadar da keyifli olduğunu söz etti.
Bu sanat sayesinde kendini zinde hissettiğini lisana getiren Akın, şunları kaydetti:
“Bu iş biraz sabır işi. Ben kullandığım materyallerin hiçbirine para vermiyorum, bir bedel yok burada, bir emek var, bir sabır var. Sonuçta bu ceviz kabuğu yanacak, çöpe gidecek. Ben bunları değerlendiriyorum, içine ne varsa koyuyorum. Menteşe yapacaksam tel modülleri topluyorum, neyi görüyorsam atılmış, benim bir çantam var, onun içine atıyorum, sonra ayırıyorum.
Ben cevizi işlerken öteki hiçbir şeyi görmüyorum, işime odaklanıyorum, onun içine giriyorum yalnızca. Etrafımda ne oluyor, ne dönüyor hiç bilmiyorum. Yani biri seslense bana ‘evet, evet’ diyorum lakin sonuçta dünyam onun içinde. O cevizin içinde o günü yaşıyormuş, o ortamda bulunuyormuş üzere hissettiğinizde sonuca varıyorsunuz. Benim dünyam bu cevizin içinde.”
